Een laatste voorbereid blog, want het einde van de expeditie is als het goed is in zicht. Het leek mij interessant om vooraf al iets te schrijven over hoe ik verwacht de ijskap af te komen.

Na zoveel jaren dromen, trainen en in extreme mate voorbereiden ben ik wel een beetje bang voor een zwart gat: wat is er na een avontuur als dit nog te doen? Genoeg! Als ik ooit de kans krijg zou ik nog wel naar Antarctica willen. Denk ik nu (schrijfdatum 10 augustus). Voor hetzelfde geldt ben ik er na Groenland he-le-maal klaar mee.

Ik verwacht dat ik veel moeite heb gehad met de prikkelloosheid. De leegte van de ijskap. Ik denk dat ik niet meteen heel bang ben geweest, behalve als we een extreme piteraq hebben ondervonden. Ik denk dat er de nodige kilo's lichaamsgewicht af zijn maar ik hoop dat ik superfit ben en lekker snel herstel. Dan kan ik eind oktober nog een mooie ultrarun doen!

Ik hoop dat ik toch ook tijd heb gemaakt voor het maken van foto's en filmpjes om vast te leggen hoe die afgelopen maand is geweest, want dat wil ik nooit vergeten (denk ik nu) en altijd kunnen terugroepen.

Gemist heb ik absoluut veel: mijn man, onze katten, onze familie en vrienden, simpele dingen als een douche, WC, glas koude cola en relaxen. Kajakken (eindelijk, water in vloeibare vorm in plaats van ijs!). Hardlopen. Ja, ook het banden slepen heb ik denk ik wel gemist. Ik ben die dingen wel gaan waarderen als training.

Wat de ijskap ook brengt tussen het moment dat ik dit schrijf en het moment waarop dit gepubliceerd wordt: levensveranderend gaat het voor mij zijn. Ik laat het jullie over een paar dagen weten!

Wil je ons een extra warm gevoel geven als wij op de ijskap zijn? Dat kan: jouw donatie aan de Make-a-Wish foundation maak je ook eenvoudig via www.icewish.nl.

Blog nummer twee? Je hebt er toch al heel wat gepost. Dit blog gaat dan ook over 'nummer twee', de grote boodschap. Wees gerust: we houden het netjes (want hygiene is op de ijskap extreem belangrijk). En.. de kleine boodschap kan minstens net zo lastig zijn.

Het is de meest gestelde vraag die ik krijg nadat mensen van de schok bekomen zijn en horen van de expeditieplannen: hoe ga je in vredesnaam je toiletgang doen. Het logische antwoord is: snel en zuinig. 

Ook toiletpapier hebben we maar beperkt mee. Ieder teamlid heeft daarin zo zijn of haar eigen voorkeur. Een is superzuinig met 1 ingeschatte toiletrol voor een maand, ik gok op drie rollen. Daarnaast nog een lading vochtige doekjes en bij niet al te felle kou een frisse hand sneeuw. Qua techniek: iedereen die wel eens in Frankrijk geweest is kent de hurkzit en dat is op de ijskap niet anders. Gelukkig heb ik een broek met ritsen langs de volledige zijkant. Door die naar beneden te ritsen tot de knie en de flap tussen de benen te klemmen ontstaat een soort windbreker.

Toiletpapier zit in waterdichte zakjes. De kern heb ik uit de rol gehaald waardoor een rol ontstaat die je van binnenuit kunt gebruiken. Met wanten in een sneeuwbui met wind een paar velletjes afrollen is niet heel handig. Gebruikt toiletpapier nemen we overigens gewoon weer mee in onze sledes. Daarvoor heb ik een simpele waterdichte zak van IKEA. 

Voor de toiletgang hebben we een speciaal rood gemarkeerde sneeuwschep mee. Zo voorkomen we dat we per ongeluk met die schep ook sneeuw scheppen die we smelten. Na afloop desinfecteren we onze handen met alcoholgel.

Ook de kleine boodschap (plassen) kan een uitdaging zijn. Als man zijnde heb ik gelukkig een gulp in de expeditiebroek, maar het is nogal een gedoe om met handschoenen aan te plassen. Zeker in felle kou is dan ook de hurkzit fijner. In de nacht is er altijd nog de optie van de plasfles. In aanloop naar de expeditie verschillen we daarover van mening, ik ga proberen het te vermijden. Maar bij gierende kou (dus grotere risico's op bevriezing) dan toch maar wel.

Naast de sanitaire gang is hygiene superbelangrijk. Een infectie kan grote problemen veroorzaken. Daarom ook een lading vochtige doekjes (50 stuks in totaal) in kleine pakjes die ik warm op het lichaam kan dragen voor gebruik. De bil- en schaamstreek hebben voorrang als infectiegevoelige plaatsen. Door de lange dagen, geen mogelijkheid tot wassen en schuring van benen en billen tijdens het skiën krijgen die voorrang boven andere delen van het lijf.

Wil je ons een extra warm gevoel geven als wij op de ijskap zijn? Dat kan: jouw donatie aan de Make-a-Wish foundation maak je ook eenvoudig via www.icewish.nl.

Het volgende blog lees je op woensdag 13 september en gaat over hoe ik verwacht van de ijskap af te komen en wat ik waarschijnlijk het meest gemist heb. Een toilet en douche staat zeker hoog in dat lijstje!

Wees gerust: ik heb niet ineens wel bereik op de ijskap. Dit blog is voor vertrek geschreven en wordt automatisch gepubliceerd.

Ergens rond dit moment (als in: dagen) arriveren we bij DYE2. Een enorme verlaten radarbasis, midden op de ijskap. Je schijnt je amper voor te kunnen stellen dat het er is en waar het voor diende. Nog een bizarre gedachte: DYE2 was niet alleen!

Groenland heeft een grote strategische waarde op het wereldtoneel. Via Groenland kan een vliegtuig proberen ongezien Noord Amerika te bereiken en in de koude oorlog legde men daarom de DEW lijn aan. Een duizenden kilometers lange keten van radarstations door het poolgebied die constant zochten naar inkomende vliegtuigen en raketten met een kernwapen. Zo voorkwam men een verrassingsaanval. In die bizarre tijd besloot het Amerikaanse leger op de ijskap enkele stations te zetten.

Gebouwd op enorme poten torenden ze boven de ijskap uit en konden 'opgekrikt' worden als ze wegzakten. Honderden militairen dienden in de loop der jaren op deze plek, leefden en werkten ver weg van alles. Eind jaren '80 werd het station verlaten. Satellieten hadden toen al de waarschuwingsfunctie overgenomen.

DYE2 is niet het hele jaar verlaten. In het voorjaar legt het Amerikaanse leger er een landingsbaan op het ijs aan waar piloten oefenen met landen op ijzige runways. Zo houden ze de vaardigheden op peil om later in het jaar op Antarctica basissen te bevoorraden.

DYE2 heeft ook een Russische tegenhanger, deze staat op al net zo'n afgelegen en geïsoleerde plaats. De DUGA radar staat bij Tsjernobyl in Oekraïne, eigenlijk is het enorme elektrische vermogen dat de radar nodig had de reden waarom de kerncentrale van Tsjernobyl gebouwd is. 

In 2018 bezocht ik de DUGA (er zullen wereldwijd niet veel mensen DUGA en DYE2 bezocht hebben!). DUGA is verlaten doordat het gebied na de kernramp in Tsjernobyl in 1986 nucleair besmet raakte waardoor het er nog altijd zonder voorzorgsmaatregelen levensgevaarlijk is. We troffen een gigantische hekvormige radar van 115 meter hoog en 500 meter lang aan. Totaal anders qua concept als DYE2 maar minstens net zo bizar. Tussen de bomen hingen kilometers microfilm, bij de evacuatie daar opgehangen ter vernietiging zodat vastgelegde gegevens niet uitlekten. De nucleair besmette filmstroken konden niet meegenomen worden.

DYE2 en DUGA leren ons samen wijze lessen:

Als mensheid zijn we tot extremen gegaan in wapenontwikkeling, waarmee totale vernietiging zo plotseling en volledig kan komen dat je op extreme plaatsen waarschuwingssystemen moet maken. Waarom willen we dat überhaupt kunnen?

DYE2, op een smeltende ijskap, leert dat we een stuk beter voor onze aarde mogen zorgen en DUGA, in een onleefbare geworden nucleair besmet gebied, laat zien dat bij een kernoorlog echt niemand zich winnaar zal voelen.

Twee iconen. Laten we naar de lessen die ze ons stilzwijgend leren luisteren. Zeker nu.

Wil je ons een extra warm gevoel geven als wij op de ijskap zijn? Dat kan: jouw donatie aan de Make-a-Wish foundation maak je ook eenvoudig via www.icewish.nl.

Het volgende blog lees je op zaterdag 9 september, ik beantwoord dan de meest gestelde vraag: hoe doe je in vredesnaam je behoefte!

Wees gerust: ik heb niet ineens wel bereik op de ijskap. Dit blog is voor vertrek geschreven en wordt automatisch gepubliceerd.

Op het moment dat je dit leest bevinden we ons in het koudere gebied op de ijskap. Ieder deel van ons lichaam moet passend beschermd worden en daarbij hoort soms een aanpak die je nooit zou verwachten. Zo zorgen we bewust voor zweetvoeten, maar dan wel gecontroleerd.

Op de foto zie van links naar rechts: linersok, VBL / Vapour Barrier Liner, dikke merinowollen sok, backcounry-langlaufschoen en neopreen overboot.

Al deze laagjes hebben hun eigen functie. Het geheel draag je zo los mogelijk, zolang je voet maar niet te veel slipt waardoor blaren ontstaan:

De linersok zit zonder te knellen rondom mijn voet en tenen en vormt een beschermend laagje. Gemaakt van kunststof, zorgt deze ervoor dat op de huid een laagje stof zit dat geen vocht opneemt.

De Vapour Barrier Liner is eigenlijk een waterdichte zak die niet ademt. Het zorgt voor een beetje zweterig klimaat op je voet. Het voorkomt dat transpiratie in de isolerende lagen trekt. Dat is namelijk de grootste oorzaak van koude voeten.

De wollen sok isoleert en dempt. Heerlijk zacht van merino wol! Doordat er geen zweet in terecht komt blijft die ook fris, in totaal neem ik maar twee paar mee. De linersokken ruiken na een week overigens verschrikkelijk. Daarom neem ik daar drie paar van mee zodat ik gemiddeld een dag of 8 tot 10 met een paar loop.

De langlaufschoen heeft zelf een binnenschoen met isolerende laag en een waterdichte ademende laag om vocht buiten te houden. Niet iedereen zal altijd een VBL gebruiken. Op kortere tochten in minder felle kou moet zweet dan wel weg kunnen. Verder heeft de schoen nog een geïntegreerde beenkap tot onder de knie om sneeuw buiten te houden en een thermische zool om optrekkende kou tegen te houden.

De neopreen overboot is waarschijnlijk niet heel erg nodig. Maar.. meestal werkt men met een buitenschoen en dikkere isolerende binnenschoen. Ik wil een extra optie hebben, mocht het toch veel kouder worden.

De combinatie zonder overboot heb ik in Zweden al gebruikt tot circa -20 graden celsius en dat was geen enkel probleem. Het werken met een VBL is wennen, maar extreem zweterig wordt het niet: je stopt op enig moment met transpireren en treft geen liters vocht in je sokken. Het voelt een beetje alsof je je sokken van de waslijn hebt gehaald en zij blijken nog niet helemaal droog.

In de avond trekken we in de tent lekkere donsslofjes aan. De linersok hangen we dan samen met de VBL sok te drogen in de voortent (die bevriest, waarna je het vocht er de volgende ochtend uitklopt). Bij een sanitair tochtje naar buiten stap ik met de donsslofjes zo de langslaufschoenen in en bij felle koude kan ik optioneel ook de donsslofjes gebruiken als sok in plaats van de merinowollen sok.

Goede voetverzorging wordt verder compleet gemaakt met af en toe een nat doekje, als het warm genoeg is in de tent even laten luchten en voetpoeder. De voeten verdienen het!

Wil je ons een extra warm gevoel geven als wij op de ijskap zijn? Dat kan: jouw donatie aan de Make-a-Wish foundation maak je ook eenvoudig via www.icewish.nl.

Het volgende blog lees je op maandag 4 september, ik vertel je dan over radarstation DYE2, een bizarre plek op aarde!

Wees gerust: ik heb niet ineens wel bereik op de ijskap. Dit blog is voor vertrek geschreven en wordt automatisch gepubliceerd.

Wacht even, zo min mogelijk doen? Je gaat op expeditie toch? Dat klopt, onderdeel daarvan is handelingen minimaliseren en zo efficiënt mogelijk zijn. Want alles kost energie en die moet je meenemen in de vorm van voedsel. Of tijd, die je soms niet hebt in lastige omstandigheden. Daarnaaast voer je veel handelingen uit met handschoenen of wanten aan en dat is soms extreem lastig.

Hoewel onze sledes gevuld zijn met een enorme lading spullen, nemen we bijvoorbeeld maar twee zaken mee de tent in: een arctic bedding en een tenttas.

Een Arctic bedding is een soort matrasvormige zak die bovenop je slee gaat. In de arctic bedding bewaar je je thermosflessen, handschoenen, donsjas, alles wat je gedurende de dag nodig hebt.

Het scheelt dagelijks opproppen van de slaapzak (die daardoor meteen gereed is en op volle dikte) en oprollen van de matjes. Dit scheelt minstens 30 minuten per overnachting. De kleine en ultralichte tenttas bevat je verzorgingsspullen, wat kleding en klein materiaal. En eten voor twee dagen! Stel: morgen heb je sneeuwstorm, dan hoef je niet perse naar buiten. 

Het merendeel van de voorraad blijft in je slee. Je gaat er immers de volgende dag toch weer mee op pad. Waarom dan alles in en uitladen? Gestolen wordt het niet..

Zo kijk je naar ieder detail van het dagritme, check je handelingen thuis al met wanten aan en bedenk je wat je allemaal kunt minimaliseren:

• Tentstokken: 1x in het midden uitklikken en in de tent laten zitten. Scheelt bij 2x 4 stokken (dubbel uitgevoerd) 160 handelingen per overnachting en voorkomt beschadigingen
• Touwtjes aan iedere rits in je uitrusting, zodat ze met wanten goed bedienbaar zijn
• Je stopmomenten vooraf doorlopen. Dus niet ineens stil staan, maar plannen wat je gaat doen in 10 minuten.
• Per ski verplaatsen in plaats van op sneeuwschoenen: op ski's slof je een beetje over de sneeuw, je hoeft je voeten niet op te tillen. Dat scheelt bakken met energie.

Al dit soort details zijn belangrijk, onze expeditie is dus niet alleen fysiek een uitdaging.

Ons normale ritme bestaat uit om 0700 uur wakker worden. Ontbijt heb je de avond vooraf al in een thermomok gedaan. Heet water van de vorige dag giet je erbij op. Daarna aankleden waarna het ontbijt klaar is. Ondertussen nog wat extra sneeuw smelten en water dat nog in de thermosflessen zit weer opwarmen. De liter water die je in een fles mee hebt genomen als kruik is je drink- en tandenpoetswater. Iedereen gaat met twee liter heet water op pad, het rantsoen voor de dag.

Om 0800 uur starten we met afbreken van het kampement nadat we natuurlijk bekeken hebben of het überhaupt veilig is om verder te gaan. Iedere dag maken we die afweging op basis van de temperatuur en wind.

Om 0900 uur vertrekken we. We skiën circa 10 uur per dag met ieder uur 10 minuten (bij goed weer) of 5 minuten (bij slecht weer) pauze. Tijdens de pauzes plas, eet en drink je en controleer je of je koers nog klopt.

Als het weer goed is, skiën we langer. Niemand weet of het morgen 'gewoon' zal gaan of dat we met flinke tegenslagen qua weer of hoge ijsrichels te maken krijgen. Dus: als het goed gaat, ga je iets langer door.

Zodra we kamp maken, maakt een deel van het team een muur van sneeuwblokken die we uit de ondergrond zagen en steken als we storm verwachten. We verankeren de tent extreem goed. Meteen starten we met sneeuw smelten en soep maken zodat iedereen meteen iets warms binnenkrijgt. Daarna smelten we verder sneeuw, vullen de watervoorraad aan en maken eten. Dit ritme hanteren we iedere dag.

Wanneer we rustdagen hebben? Dat bepaalt Groenland: de dagen die qua weer te slecht zijn om veilig verder te gaan, worden rustdagen. Met een najaarsoversteek zijn dat er gemiddeld gezien genoeg.

Wil je ons een extra warm gevoel geven als wij op de ijskap zijn? Dat kan: jouw donatie aan de Make-a-Wish foundation maak je ook eenvoudig via www.icewish.nl.

Het volgende blog lees je op vrijdag 1 september, ik vertel je dan hoe we warme voeten houden.

Wees gerust: ik heb niet ineens wel bereik op de ijskap. Dit blog is voor vertrek geschreven en wordt automatisch gepubliceerd.

Via Polarsteps volg je misschien al het blog van IceWish met de updates vanaf de ijskap. Maar.. hoe doen we dat! Er is immers geen bereik.

Lang leve ons satellietbaken, een Garmin inReach mini. Een wonder van techniek en een van onze levenslijnen naar de buitenwereld. Honderd gram en in staat om overal ter wereld onze positie te bepalen en door te sturen. Met als extra functie de mogelijkheid om korte berichtjes van 160 tekens te verzenden (en ontvangen).

Iedere avond (dat neem ik mij nu voor, dit blogbericht is voor vertrek geschreven) type ik in mijn slaapzak een tekstje op mijn smartphone. Dat deel ik op in segmenten van 160 tekens die per segment verstuurd worden als genummerd bericht. De inReach is via bluetooth aan mijn telefoon verbonden, stuurt ieder berichtje naar een iridium-satelliet voor communicatie bijna 800 kilometer boven ons in de ruimte.

Die satelliet stuurt het berichtje, eventueel via andere satellieten in het netwerk, door naar een grondstation in Alaska of op Spitsbergen. Van daaruit wordt het berichtje naar een server van Garmin en mijn Duitse provider voor satellietcommunicatie gestuurd. Die maakt van ieder berichtje een e-mail aan Jeroen, John en Cynthia in Nederland of op Curacao. Het berichtje gaat dus van een graad of 20 onder nul naar een graad of 30 boven nul. Gelukkig hebben bits en bytes daar geen last van.

Jeroen, John en Cynthia zijn dus de sleutel: deze drie helden krijgen voor een Polarsteps berichtje van 1300 tekens (dat is het aantal tekens tot hier in dit bericht!) dus maar liefst 8 e-mails! Een van hen logt in op Polarsteps, neemt de locatie waar wij op dat moment zijn over en plakt de teksten uit al die mailtjes onder elkaar om het te publiceren. Ik ga dus proberen om niet te lang van stof te zijn, dat scheelt hen weer werk.

Tot slot heeft de inReach nog een heel prettige functie. Zie je het rode knopje op de zijkant? In nood kunnen we via die knop alarm slaan zodat er een redding op gang kan komen. De nieuwste generatie smartphones begint dit soort techniek nu ook te ondersteunen: alarm slaan als je geen bereik hebt. Wel zo veilig!

Wil je ons een extra warm gevoel geven als wij op de ijskap zijn? Dat kan: jouw donatie aan de Make-a-Wish foundation maak je ook eenvoudig via www.icewish.nl.

Het volgende blog lees je op dinsdag 29 augustus, ik vertel je dan hoe we zo min mogelijk proberen te doen en onze dagelijkse routine.

Wees gerust: ik heb niet ineens wel bereik op de ijskap. Dit blog is voor vertrek geschreven en wordt automatisch gepubliceerd.

Zo rond dit moment zouden we op het punt moeten zijn dat we koers zetten naar DYE2 (waarover in een later blog meer!). Een enorme verlaten radarstation van de Amerikaanse luchtmacht en het enige bouwsel dat we onderweg tegenkomen. Niet te missen, zou je denken.

Welkom op Groenland. Hier is niets 'normaal' of 'standaard'. Een kompas wijst naar het magnetische noorden, niet naar de 'noordpool' zoals velen denken. De hoek waarin die locaties ten opzichte van elkaar verschillen verandert door de enorme afstand die we afleggen onderweg. Het is namelijk 312 kilometer skiën, ofwel ruim twee weken.

Daarom passen we onderweg de afwijking telkens een beetje aan. Doen we dat niet, dan missen we DYE2 op een tiental kilometers afstand. Een bizarre gedachte in een bizarre omgeving. Als ik rond het moment dat jij dit leest naar het noorden kijk, gaat het eindeloze ijslandschap nog 1800 kilometer door. We zijn dus behoorlijk op onszelf. Een Noorse expeditie van Borge Ousland is een aantal dagen voor ons vertrokken maar skiën naar Nuuk, waardoor zij ook straks op honderden kilometers afstand van ons zijn.

Zoals ik het al vaak heb verwoord: vijf mensen op een eindeloze massa van ijs, honderden kilometers van alles en iedereen verwijderd. Normaliter had ik vandaag in de dinsdag-file naar Amsterdam gestaan op naar een werkomgeving met tienduizenden mensen binnen de afstand die wij per uur nu afleggen. 

Verder weg van je normale leven dan dit kun je niet zijn.

Wil je ons een extra warm gevoel geven als wij op de ijskap zijn? Dat kan: jouw donatie aan de Make-a-Wish foundation maak je ook eenvoudig via www.icewish.nl.

Het volgende blog lees je op zaterdag 26 augustus, ik vertel je dan hoe het blog op Polarsteps eigenlijk tot stand komt zo ver van alles vandaan.

Wees gerust: ik heb niet ineens wel bereik op de ijskap. Dit blog is voor vertrek geschreven en wordt automatisch gepubliceerd.

Normaliter zou je nu denken: dat is foute boel. Als iemand 4x het geboortegewicht aankomt denk je al snel aan meer dan 15 kilo! Detail: bij mijn geboorte woog ik ongeveer 1250 gram, het gewicht van onze dagrantsoenzakken.

Bij mij valt het dus mee: als veel te vroeg en te licht geboren jochie ben ik de afgelopen maanden bewust een kilo of vijf aangekomen. Een laagje lichaamsvet waardoor je het minder koud hebt en vooral ook energie uit kunt putten. Mijn tante was er zelfs verbaasd over, die had een volledig afgetrainde Wouter verwacht. Dat ben ik ook, maar met een beschermend vetlaagje.

Tijdens onze expeditie hebben we een dagelijks dieet van 6.000 kilocalorieën per dag. Laat dat maar even bezinken: bijna 3x zoveel als je normaal in Nederland verbruikt. De kou en de inspanning maken dat absoluut nodig en zelfs dan is het nog maar de vraag of er tegenop te eten is. Daarom dus die extra kilo's, met dank aan onder andere een lading stroopwafels die ik van de vrijwiligers van ons buurtrestaurant kreeg.

Wat eten we dan? Nou.. genoeg! Een paar honderd gram noten, een flink ontbijt met melkpoeder en muesli, chocolade, worst, kaas, gummibeertjes, marsepein, stroopwafels. ‘s avonds een grote gevriesdroogde maaltijd, soep en thee om vocht aan vullen. Zelf heb ik nog nougat en borrelnootjes toegevoegd (in plaats van chips). Alles keurig in een zak per dag.

Nog even terug naar dat geboortegewicht. Zoals ik al vaker gedeeld heb, heb ik gigantische mazzel gehad dat ik nu gezond op expeditie kan. Help jij mee met het realiseren van de dromen van kinderen die dat geluk niet hebben gehad?

Je donatie aan Make-a-Wish helpt daarbij en geeft hen, jou en ons op de ijskap een warm gevoel!

Wil je ons een extra warm gevoel geven als wij op de ijskap zijn? Dat kan: jouw donatie aan de Make-a-Wish foundation maak je ook eenvoudig via www.icewish.nl.

Het volgende blog lees je op dinsdag 22 augustus, je leest dan hoe en waarom we 312 kilometer (wekenlang!) rechtdoor skiën.

Wees gerust: ik heb niet ineens wel bereik op de ijskap. Dit blog is voor vertrek geschreven en wordt automatisch gepubliceerd.

Het zit er bijna op, althans, de voorbereidingen. Een pallet met ruim 300 kilo aan materiaal komt rond dit moment aan in Tasillaq aan de oostkust van Groenland. Dinsdag vlieg ik met teamgenoot Volkert naar IJsland waarna we woensdag naar Groenland vliegen. We landen in Kulusuk, een gehucht met een gravel landingsbaan van 1200 meter. De enige plek waar je aan de oostkust nog een beetje kunt landen. Van daar is het nog een ruim uur met de boot naar Tasiilaq waar we de rest van het team treffen. Donderdag pakken we onze sledes in en (als het weer het toelaat) vrijdag gaan we dan richting ijskap.

Dat moment heeft maanden voorbereiding gevergd. Uren materiaal sorteren, alles tot in de puntjes nalopen en niets over het hoofd zien. De lijst met items is een flink boekwerk met de nodige bijzondere materialen.

Denk bijvoorbeeld aan een kompashouder, een soort beugel waarmee je je kompas voor je kunt dragen. Op de ijskap hebben we geen enkele visuele referentie om op te mikken, dit helpt om dan toch koers te houden. En met een simpel plaatje LEGO kun je ook de GoPro er in monteren voor een net weer ander camerastandpunt. 

We hebben een aantal zonnepanelen mee voor het opwekken van electriciteit. Die voeden een powerbank, een andere powerbank draag ik warm op het lichaam. Daarmee laden we 's avonds onze apparatuur op. De GPS, satelliettelefoon en satellietbaken krijgen daar absolute voorrang. Al het andere is luxe of leuk, maar redt je leven niet als het er op aan komt.

Overschoenen van neopreen. Die geven net dat beetje extra warmte. Waarschijnlijk zijn mijn schoenen op zich al warm genoeg, maar zou jij het risico nemen dat ze dat net niet zijn? Ik niet, ik kom graag met alle tien mijn tenen weer terug. Ook mijn neus ben ik best aan gehecht. Dus: een gezichtsmasker. We zullen veel tegen koude wind in moeten lopen en dit beschermt.

Op de ijskap verankeren we de tent met onder andere de hele familievoorraad ijsboren, met dank aan Arien en Tom voor het lenen van hun collectie! Verder nog een snelkoppeling voor het trektouw aan mijn harnas. Mocht er een situatie ontstaan waarin ik juist snel ontkoppeld wil zijn van mijn slee, dan is een ruk aan de snelkoppeling genoeg en ben ik vrij om te bewegen.

In Europa is het rondlopen met een geweer verder niet gebruikelijk, op Groenland een must. Hoewel de kans zeer klein is, zou bij een ontmoeting met een ijsbeer je zonder geen enkele kans hebben. Wees gerust: de eerste stappen zijn altijd afschrikken met een lichtkogel of schot voor de beer in het ijs.

Verder een uitgebreide first-aid kit, 42 kilo eten per persoon, 3 tenten van 5 kilo per stuk, een superzware slaapzak, donsjas, een collectie wanten, handschoenen en mutsen, 2 brillen die als reservebril kunnen dienen, een geweer, noodradio, radiobaken, een tiental liters benzine, drie branders plus reserveonderdelen, klimmaterialen om veilig op de gletsjer te kunnen bewegen, ski's, skistokken, stijgvellen, een windmeter, sneeuwscheppen (waaronder een strikt voor sanitair gebruik, je wil absoluut geen uitwerpselen bij de sneeuw die je smelt als watervoorraad hebben) en ga zo maar door. Zo kom je wel aan 80 kilo per slee.

In de komende weken lees je op deze pagina een aantal keren per week weer een leuk artikel. Het volgende blog wordt op zaterdag 19 augustus gepubliceerd en gaat in op onze maaltijden die we onderweg eten. 

Wil je ons een extra warm gevoel geven als wij op de ijskap zijn? Dat kan: jouw donatie aan de Make-a-Wish foundation maak je ook eenvoudig via www.icewish.nl.

We did it: 100 kilometer slee-slepen over het strand van Den Helder naar Den Haag. En hoe: in minder dan 19,5 uur waren we sneller dan verwacht!

Op de Pullkathlon-pagina tref je een in het Noordhollands-dagblad verschenen artikel aan een een koppeling naar de aftermovie. 

Een pulka dus, een slee voor het vervoeren van materialen. De meest gestelde vraag tijdens trainingen is waarom ik banden sleep. Het antwoord is simpel: in de poolgebieden is een pulka de prettigste optie om uitrusting te vervoeren.

Pulka’s zijn er in alle soorten en maten. Grote expeditie pulka’s glijden iets beter maar zijn vrij log. Leeg wegen ze al een kilo of 9. Wij kiezen voor betrekkelijk eenvoudige model van Snowsled. Die liggen al op Groenland en worden dit voorjaar gebruikt door een andere expeditie. Zo brengen we de honderden kilo's vracht die we verschepen weer een stukje terug.

Sleepsystemen variëren van stangen tot touw. Wij kiezen voor touw. Het is lichter, omdat Groenland relatief vlak is bieden stangen die in heuvels iets prettiger zijn geen voordeel. Door met een touw te werken blijf je ook tijdens pauzes gewoon verbonden met de pulka. Dat scheelt weer handelingen!

Het is zover: de permit is aangevraagd. De kennismaking gedaan. De teambuilding gestart. Henk-Jan Geel, Volkert Thijssen, Marijke van Langen en Wouter Plaatsman steken in augustus en september de Groenlandse ijskap over. Een waanzinnig avontuur in een van de ruigste gebieden op aarde.

Volkert, Marijke en Wouter trainden ter kennismaking recent al samen in de omgeving Soest en sleepten de nodige kilometers banden en planden een aantal gezamenlijke trainingsmomenten. Op de ijskap zijn we volledig op elkaar aangewezen in extreme omstandigheden en daarom werken we bewust aan teambuilding.

Nu de website online staat, zal ik de komende periode af en toe verslag doen van de voorbereidingen en starten met actief benaderen van mensen voor het maken van een donatie aan Make-a-Wish. Wil je iets weten of vragen over IceWish? Benader mij dan gerust!