Waarom Make-a-Wish
Je droom waarmaken is nooit vanzelfsprekend. Zowel dat hummeltje op de foto hierboven als die man in het poolgebied ben ik.
Ik ben Wouter, te vroeg en veel te licht geboren maar heb geluk gehad: 44 jaar later kon ik gezond met deze expeditie een jongensdroom vervullen. Veel kinderen met een ernstige ziekte of moeilijke start krijgen zo’n kans nooit. Make-a-Wish helpt hen om toch hun droom te beleven.
Een prachtig en ontroerend doel en daarom vraag ik jou om, Make-a-Wish te steunen met een gift. Zo maken we samen dromen waar.
Via de knop doneer je via de actiepagina direct aan Make-a-Wish. Je doneert niet aan mij!
Ik had een Make-a-Wish-kind kunnen zijn
Klein hummeltje he? Dat ben ik, geboren in februari 1979. Flink te vroeg en veel te licht. Bij binnenkomst in het VU besloten de chirurgen niet te wachten: keizersnede, meteen. Het kindje? Niet te redden, de moeder maakte nog kans. Ik werd gehaald, iets meer dan een kilo zwaar.
Hoofd zo groot als een sinaasappel, handjes zo klein als het topje van een duim. Inclusief vingers. Prematuur, zoals dat heet.
Ik realiseer me goed: ik heb heel veel geluk gehad. Ik ben tegen de voorspellingen in zonder grote complicaties opgegroeid maar had gemakkelijk een Make-a-Wish-kind kunnen zijn.
Daarom start ik met project IceWish: het inzamelen van geld voor Make-a-Wish tijdens het realiseren van mijn jongensdroom.
In mijn tienerjaren ontdekte ik buitensport. Als eerste serieuze baan werkte ik bij Bever Zwerfsport in Alkmaar van mijn achttiende tot mijn drieëntwintigste. Daar kwam ik veel mensen tegen met inspirerende reizen en expedities.
Een van hen was Ekon Hartog, een van de eerste Nederlanders die de Groenlandse IJskap overstak. Een zaadje werd geplant. Zou ik ooit zelf…
Fast-forward naar het heden
Nog altijd ben ik veel buiten te vinden. Kayakken, alpiene toeren maken, met sneeuwschoenen op pad. Het 'Astronaut op planeet aarde'-gevoel opzoeken. Op een plek waar je alleen met je team kan zijn dankzij je voorbereiding, je materiaal en elkaar. Altijd vertrouwend op focus en kracht, maar ook bewust van hoe kwetsbaar je bent.
Genieten van afzien
Om in de bergen beter te presteren, startte ik met hardlopen en via collega Els, ex-wereldkampioen op de 100 km ultramarathon, ontdekte ik het trailrunningwereldje. Van haar leerde ik dat ik echt kan genieten van afzien. Inmiddels heb ik flink wat (ultra)trails gelopen. Echt snel zal ik nooit worden, een sporttalent heb ik van nature niet. Mijn eigen grenzen opzoeken is wat mij trekt.
Door te klimmen. Twee marathonafstanden achter elkaar te rennen. In een gierende storm buiten te zijn. Telkens kleine of grote tegenslagen te overwinnen en dat bizar genoeg leuk maken. Toch stel ik mijn volgende doel: een ultra van 85 kilometer in de Alpen, een jaar uit tot 2024.
Want die al jaren sluimerende Groenland-droom, die heb ik onverwacht al in 2023 kunnen waarmaken.
